در زمان های دور مردمی زندگی می کردند که می توانستند میوه های خوش طعم و شیرین همچون شلیل، سیب، هلو و گیلاس را از درخت بچینند. و آن را بدون شستن یا پوست گرفتن؛ تازه تازه مصرف کنند. شاید در کنار رودخانه ای پر آب و زلال، آبی به میوه میزدند تا براق تر و تازه تر شود. در آن زمان‌ها میوه‌ها با پوست خورده می‌شد، حتی خیار و سیب!
آن مردم با دیدن حشرا ت و موجوداتی شبیه کرم به این فکر افتادند که آن‌ها را از بین ببرند. با افزایش جمعیتشان و رقابت بر سر غذا براین تصمیم خود مصمم شدند.
آن‌ها باور نمی‌کردند ساخت و تهیه‌ی آن مواد غیر طبیعی برای از بین بردن آفات، باعث می‌شود مردم زمانه‌ای دور نتوانند میوه‌ها را با پوست بخورند. آن‌ها خبر نداشتند این مواد بیماری‌هایی را به نام سرطان به وجود می‌آورند. آن‌ها نمی‌دانستند در پوست بسیاری از میوه‌ها موادی است که بدن انسان را در مقابل بیماری‌ها مقاوم می‌کند؛ که بدن انسان به آن نیازمند است. اما مردمان آینده از خوردن آن محروم اند. همچنین نمی دانستند که برای جبران این کمبود ها باید مواد غیر طبیعی دیگری به نام قرص و ویتامین مصرف کنند.
اما باز هم علم که محبوب همه‌ی نسل‌ها و زمان‌هاست به کمک انسان‌ها آمد تا محصولاتی تولید شود که هم آن مواد شیمیایی خطرناک را نداشته باشد و هم آن موجودات شبیه کرم و حشره در محصولات و میوه ها نباشند. و هم مردم زمانه‌ی نزدیک به خواسته ای که به آرزو تبدیل شده بود برسند و میوه هایی نظیر خیار و سیب و…. را با پوست میل کنند و همچون گذشتگان از طعم آن لذت ببرند.
پیکا آرزوی مردمان زمانه ی نزدیک را برآورده می کند تا دوباره مثل اجدادشان طعم واقعی میوه‌ها را بچشند.
